Peter Jan Pilon

Ineens was je er niet meer. Wat missen we jou nog elke dag: je humor, de woordgrappen en je liefdevolle gemopper over de muziekkeuze van de jongens, jassen op de bank, troep op tafel en niet omgespoelde kopjes in gootsteen. We hadden altijd goede gesprekken met elkaar. Ook de eindigheid van het leven was een gespreksonderwerp dat niet werd geschuwd. We hadden er onze eigen gezinsfilosofie over ontwikkeld: ‘Het leven is een kraskalender. Elke dag kras je een vakje open tot je op een dag je laatste vakje open krast. Wanneer dat is, weet niemand.’ En dat het zo snel zou zijn, hadden we nooit verwacht. Alles is nu anders. Wat belangrijk leek, is totaal onbelangrijk geworden. Het enige wat we willen is jou terug, maar dat is onmogelijk. Wat we van jou hebben geleerd is situaties te accepteren zoals ze zijn. Geen energie steken in iets wat je toch niet kunt veranderen. Maar oh, wat is dat moeilijk. Jouw lijfelijke afwezigheid heeft een krater geslagen in ons bestaan. Wat je ons aan herinneringen achterliet, koesteren we. Alles van ons samen staat in de verleden tijd. Wonderlijk dat daaruit ook ruimte is gekomen voor nieuwe liefde, een nieuw bestaan, een nieuwe weg. Dankzij jou zijn we wie we zijn. We leven verder in jouw geest en met jou voor altijd in ons hart.